Mijn favoriete bestemming was tijdelijk dicht.
De luchthaven bedoel ik.
Iedereen binnen onze industrie kent die vraag, “Zeg nu eens Jan, als je echt mocht kiezen, wat is dan jouw favoriete bestemming?”. ‘De luchthaven”, zeg ik dan altijd, wat laconiek, “want dan weet ik dat ik weer kan vertrekken.”
Ze hebben mijn favoriete bestemming dus eventjes gesloten, en zoals zovelen binnen onze sector was ik er kort voordien nog langs geweest. De ochtend voordien om duidelijk te zijn, op weg naar Kenia. Het was dan ook in Nairobi dat ik het te horen kreeg, iemand van het management team belde me. Ik legde consequent af,ik stond op het punt mijn key-note speech te geven in het KICC tijdens de African Mice Expo en de Minister van Toerisme van Kenia was zijn inleiding aan het afronden. Ik moest op.
De gsm ging onmiddellijk opnieuw, dezelfde persoon. Dit is niet goed, gebeurt nooit, ik nam op.
“Het team is veilig”, was het eerste wat ik hoorde, iemand van ons was dichtbij geweest, te dichtbij, ongedeerd, ontsnapt.
Mijn Keniaanse vrienden (had ik ontmoet in Buenos Aires tijdens het ICCA-congres) zagen in mijn blik dat iets niet goed zat. “My team is safe”, was wat ik wat schuchter zei voor ik op ging, ze hadden geen idee van wat er gebeurd was. Ik begon mijn speech.
“Before I start I want to say the following first: Brussels Airport was under attack. In name of the whole SEAUTON-team, I want to show my respect to the family and friends of all those who died and wish the best to all who got injured in these terrible attacks, this morning, in my home country. For me, for us, there’s only one reaction, we will not give in, never ever, our industry has the moral duty to keep on meeting each other, keep on getting to know each other, to keep on moving and travelling.”
Terreur en angst waren de woorden die die dag verder bleven binnenvallen. Koppig en vastberaden blijven waren telkens mijn antwoorden.
Tot volgende maand,
Jan
© Travel Magazine
www.travel-magazine.be
