Er zijn personen die durven beweren dat een goede communicatie de sleutel van alles is, ik durf dit te betwisten. Dit is meer iets wat de Sofisten zouden zeggen, je kent ze wel, de Oude Grieken die de vorm belangrijker vonden dan de inhoud. Hoe je iets zei was belangrijker dan wat je zei, zolang je het argument maar won. De charmante leverancier die je met de glimlach perfect komt uitleggen waarom iets niet werd opgevolgd.
Zever natuurlijk. En zeker binnen onze industrie.
Want ligt alles uiteindelijk niet bij het finale eindresultaat, wat ben je met een goede communicator die het altijd zeer mooi kan uitleggen, wanneer de afwerking van het event of congres uiteindelijk op niets trekt. We blijven een sector met deadlines, met duidelijk meetbare deliverables en daarop worden we afgerekend.
Ik durf te beweren dat dit laatste ook zever is. Het eindresultaat is niet alles bepalend, het bakje zever is misschien wel wat kleiner, afwerking blijft cruciaal, maar enkel een goed resultaat leveren is niet genoeg.
Als iemand me vraagt wat het succes van mijn team is antwoord ik altijd dezelfde woorden; competentie, enorm intense voorbereiding, afwerking en ondertussen blijven communiceren van wat je aan het doen ben en waarom. Dus niet blind voor alles, achter de schermen een perfecte organisatie uitwerken, tot frustratie van velen, maar continu blijven kaderen, continu de status van een project blijven schetsen.
In mijn ervaring ligt in deze combinatie de grootste (en misschien meest stresserende) uitdaging voor iedereen die in onze sector werkt. De genetische combinatie van doeners (the walkers, de perfectionisten, de afwerkers) en de vertellers (de talkers, de sociale netwerkers, de babbelaars).
Bestaan er dan op aard personen die deze combinatie in zich dragen? Is er een wezen van humane oorsprong dat deze talenten combineert? Ik kan met zekerheid zeggen van ja. Ze lopen hier namelijk rond bij ons, sommigen halen ronduit wereldniveau. En niet alleen bij Seauton, ook bij collega’s en leveranciers kom ik ze regelmatig tegen, veelal aan de bar of op de dansvloer, dat wel, maar ze zijn er, in grote aantallen. Eén van de zaken die onze sector zo uniek maakt.
Dus heb ik het gekende Engelse gezegde veranderd, in plaats van ‘You can talk the talk, or you can walk the walk.’. Zeg ik voor alle collega’s werkzaam binnen de MICE: ‘We talk while we walk.’.
Tot volgende maand!
Jan
