Ik las onlangs de volgende passage over de jeugd.
‘Jongeren kunnen de consequenties van hun daden niet goed overzien, ze kiezen steeds wat op korte termijn voordelig is. Ze zijn wispelturig en soms zelfs roekeloos.’
Een analyse die ongetwijfeld door velen wordt gedeeld, denken we maar aan de overweldigende impact van sociale media, oppervlakkige ervaringen overheersen. Zo zou je dus mijn inleiding kunnen interpreteren, een teken des tijds.
Mijn inleiding is vooral ook dikke quatsch, aangezien die passage meer dan 2000 jaar oud is, ik heb het namelijk uit oude Romeinse teksten gehaald, oude Romeinse mensen waren ook toen al aan het sakkeren op de jeugd die ze niet begrepen.
Ik hoorde onlangs dat sommige jongeren hun reisbestemmingen zouden kiezen op basis van originele locaties waar ze spectaculaire instagram-foto’s kunnen nemen. Er zijn mensen die dit bizar vinden, ikzelf vind het perfect normaal.
‘Wat verkopen we?’, vraag ik soms met diepe stem aan mijn team, nadat ik ze allemaal naast elkaar op een rijtje heb geplaatst, tijdens onze ochtendlijke groet aan de Seauton-vlag. Waarop iedereen, ogen wat naar boven gericht, vuistjes samen gebald (een beetje verveeld) voor de zoveelste keer in koor roept; ‘passie en emoties, oh alomvattende!’. Waarna ik blij en gerustgesteld weer mijn penthouse in de bedrijfs-toren kan opzoeken, nederkijkend op mijn passioneel team, me ondertussen bezig houden met het halen van nieuwe records op mijn computerspelletjes en smachtend mijn perfect gekoelde blanc-de-blancs-champagne uit mijn hyper moderne frigo kan halen.
‘Mensen zeggen dat de wereld is veranderd, kan goed zijn, maar de mensen die erin leven zijn het niet’, het is mijn quote die ik regelmatig gebruik wanneer ik moet spreken over onze industrie.
Mensen vertellen en verkopen verhalen, we worden geleid door onze emoties,…, en alles wat kan helpen onze verhalen te ondersteunen, gebruiken we. We regisseren ons eigen (levens)verhaal.
Dat jongeren een allesomvattend verhaal proberen op te bouwen aan de hand van één instagram-foto en hierover al op voorhand mee bezig zijn, een foto die uiteindelijk soms meer zegt dan 300 woorden, lijkt me logisch. Dat nonkel Jef het vroeger deed met 300 dia’s over zijn reis naar Canada op zoek naar beren, was eigenlijk just hetzelfde, en vooral bere-saai.
Instantgram, facebook (al achterhaald wordt gezegd), virtuele meetings, holograms, artificiële intelligentie, menselijke robots die echt goeie moppen kunnen tappen en me beter doen lachen dan mijn vrienden….. ik juich alle middeltjes toe die onze emotionele verhalen nog beter kunnen faciliteren.
Enkel wanneer mijn koelkast op een bepaald moment zou beslissen dat ik genoeg champagne achter de kiezen heb en vervolgens de kast preventief afsluit, dan pas gaan we nog eens praten.
Tot volgende maand, Jan
